Μητρική Πλακέτα.

Η μητρική πλακέτα (motherboard) είναι μια πολύ βασική συσκευή του υπολιστικού συστήματος. Αν ο επεξεργαστής είναι το μυαλό του υπολογιστή, η μητρικη πλακέτα είναι το κεντρικό "νευρικό" σύστημα που χρησιμοποιεί ο επεξεργαστής για να ελέγχει τα άλλα μέρη του υπολογιστικού συστήματος. Παίζει σημαντικό ρόλο στα παρακάτω ζητήματα:
Οργάνωση: Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, όλα είναι τελικά συνδεδεμένα με τη μητρική πλακέτα. Ο τρόπος με τον οποίο είναι σχεδιασμένη, υπαγορεύει τον τρόπο με τον οποίο ολόκληρος ο υπολογιστής πρόκειται να οργανωθεί.
Έλεγχος: Η μητρική πλακέτα περιλαμβάνει το chipset και τα προγράμματα του BIOS, τα οποία ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της ροής των δεδομένων μέσα στον υπολογιστή.
Επικοινωνία: Όλες οι επικοινωνίες μεταξύ του υπολογιστή και των περιφερειακών του, του υπολογιστή και άλλων υπολογιστών, ακόμα και με το χρήστη εκτελούνται μέσω της μητρικής πλακέτας.
Υποστήριξη του Επεξεργαστή: Η μητρική πλακέτα υπαγορεύει άμεσα την επιλογή του επεξεργαστή του συστήματος.
Υποστήριξη των Περιφερειακών: Η μητρική πλακέτα καθορίζει, σε ένα μεγάλο μέρος, το είδος των περιφερειακών που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε στον υπολογιστή. Για παράδειγμα, ο τύπος της κάρτας γραφικών που το σύστημα μπορεί να χρησιμοποιήσει (ISA, VLB, PCI), εξαρτάται από τους διαύλους που η μητρική χρησιμοποιεί.
Απόδοση: Η μητρική πλακέτα είναι ένας αποφασιστικός παράγοντας για την απόδοση του συστήματος, για δύο κύροιυς λόγους. Ο πρώτος και βασικότερος, γιατί υπαγορεύει τον τύπο του επεξεργαστή, της μνήμης, των διαύλων, την ταχύτητα interface σκληρού δίσκου, που το σύστημα μπορεί να χρησιμοποιήσει και αυτά τα στοιχεία επηρεάζουν άμεσα την απόδοση του συστήματος. Κατά δεύτερον, η ποιότητα των κυκλωμάτων της μητρικής και το chipset έχουν αντίκτυπο στην απόδοση του συστήματος.
Ικανότητα αναβάθμισης: Οι ικανότητες της μητρικής πλακέτας καθορίζουν την αναβάθμιση που μπορούμε να κάνουμε στον υπολογιστή μας. Για παράδειγμα υπάρχουν μητρικές, οι οποίες μπορούν να δεχτούν μέχρι και Pentium 133 MHz, ενώ άλλες μέχρι 200 MHz. Προφανώς, η δεύτερη θα μας δώσει περισσότερες δυνατότητες αναβάμισης, αν ξεκινήσουμε με ένα P133 επεξεργαστή.

Συνέχεια..

Τύποι Εικόνων.

Βάθος χρώματος (color depth)

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των αρχείων εικόνων είναι η ποσότητα πληροφορίας που περιέχουν στην απόδοση χρώματος. Δηλαδή, πόσα ξεχωριστά χρώματα μπορεί να εμφανιστούν στην εικόνα. Για παράδειγμα τα αρχεία τύπου .jpg έχουν δυνατότητα να αναπαραστήσουν 16 εκατομμύρια χρώματα! Έτσι ο μεγάλος αυτός αριθμός χρωμάτων μπορεί να αποδώσει πιστά οποιαδήποτε φωτογραφία. Τα αρχεία τύπου .gif έχουν δυνατότητα να αναπαραστήσουν μόνο 256 διαφορετικά χρώματα. Η απόδοσή τους λοιπόν σε φωτογραφίες είναι αναμενόμενο να είναι χειρότερη από αυτή των .jpg.

Στα περισσότερα προγράμματα το βάθος χρώματος αναφέρεται σαν αριθμός bit και όχι σαν αριθμός χρωμάτων που μπορούν να αναπαραστήσουν. Στον παρακάτω πίνακα βλέπετε αντιστοιχία του αριθμού των bit με τον αριθμό χρωμάτων που μπορεί να δείξει μια εικόνα:




Bits

1

2

3

4

5

6

7

8

16

24

32


Αρ. χρωμάτων

2

4

8

16

32

64

128

256

32 χιλ.

16 εκ.

1 δις


Φυσικά υπάρχει και η δυνατότητα να απεικονιστούν ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Με μια απόδοση 256 τόνων του γκρι (8 bit) επιτυγχάνεται άριστη φωτογραφική ποιότητα. Όταν η χρωματική απόδοση είναι 1 bit τότε η κλίμακα περιλαμβάνει μόνο μαύρο και άσπρο και τότε μιλάμε για lineart απεικόνιση χρήσιμη μόνο για σχεδιαγράμματα κλπ. Για τις ασπρόμαυρες εικόνες ο αριθμός χρωμάτων στον προηγούμενο πίνακα εκφράζει αριθμό τόνων του γκρι.





Με συμπίεση ή χωρίς συμπίεση

Τα αρχεία εικόνων, ιδιαίτερα αυτά που έχουν μεγάλο μέγεθος, έχουν και μεγάλο μέγεθος αρχείου. Για παράδειγμα, μια φωτογραφία μεγέθους Α4 που θα εκτυπωθεί σε έναν εκτυπωτή με ανάλυση 720 dpi, έχει μέγεθος αρχείου που φθάνει τα 130 ΜΒ. Και αν είναι διπλάσιας ανάλυσης (1440 dpi) τότε το μέγεθος του αρχείου ξεπερνά τα 500 ΜΒ. Αλλά, ακόμα και μια μικρή φωτογραφία στο internet μεγέθους 4x5 εκατοστά θα είχε μέγεθος 500 kB και θα χρειαζόντουσαν πάνω από 2 λεπτά για να ’κατέβει’.

Γίνεται φανερό ότι είναι δύσκολο και ασύμφορο να είμαστε αναγκασμένοι να σώζουμε και να χρησιμοποιούμε τέτοια μεγάλα αρχεία. Γι’ αυτό επινοήθηκαν μέθοδοι που συμπιέζουν τα δεδομένα στο αρχείο εικόνας ώστε το μέγεθος να μειώνεται αισθητά. Υπάρχουν δύο κατηγορίες συμπίεσης για αρχεία εικόνων: looseless (χωρίς απώλεια ποιότητας) και loosing (με απώλεια ποιότητας).

Με τον πρώτο τρόπο (looseless) η συμπίεση γίνεται σε επίπεδο δεδομένων και η εικόνα δεν χάνει καμιά πληροφορία, ακριβώς όπως γίνεται η συμπίεση αρχείων τύπου .zip, στα οποία αλίμονο αν υπήρχε απώλεια πληροφορίας θα μεταβαλλόντουσαν τα αρχικά αρχεία.

Η άλλη μέθοδος (loosing) βασίζεται στο γεγονός ότι μπορούμε να πετύχουμε πολύ μεγαλύτερη συμπίεση αν μειωθεί η ποιότητα της εικόνας. Εδώ δεν εννοούμε να ’χαλάσει’ η εικόνα, αντίθετα μπορεί να επιτευχθεί μεγάλη συμπίεση χωρίς να γίνει αισθητή η απώλεια ποιότητας.

Τα περισσότερα format εικόνων χρησιμοποιούν κάποιο τρόπο συμπίεσης. Στον παρακάτω πίνακα τα κυριότερα format με τον τρόπο συμπίεσης που χρησιμοποιούν:



JPG

Loosing, επιτρέπει να ρυθμιστεί ο βαθμός συμπίεσης ανάλογα με τις ανάγκες


TIFF, TIF

Looseless, επιτυγχάνει υψηλό βαθμό συμπίεσης


GIF

Looseless, η συμπίεση είναι υποτυπώδης και ανεπαρκής για πολύπλοκες εικόνες


BMP

Looseless ή καθόλου, ικανοποιητική συμπίεση που όμως δεν φτάνει τον βαθμό συμπίεσης των TIF αρχείων


PS, EPS

Looseless, ικανοποιητική συμπίεση


PDF

Looseless, εξαιρετικά υψηλή συμπίεση


FPX

Συνδυασμός looseless και ελαφράς loosing συμπίεσης


PCD

Loosing, ικανοποιητική συμπίεση


PNG




PSD

Χωρίς συμπίεση


WMF

Χωρίς συμπίεση


CDR

Looseless, ικανοποιητική συμπίεση


PICT, PIC




WMF

Χωρίς συμπίεση


PCX




DXF

Χωρίς συμπίεση

Συνέχεια..

Τι είναι Γραφικά.

Τα γραφικά υπολογιστών μπορούν να διακριθούν σε κατηγορίες, αναλόγως με κάποιο κριτήριο:Με βάση το πλήθος των διαστάσεων οι οποίες συμμετέχουν στην απεικόνισή τους:
Δισδιάστατα (2D) γραφικά υπολογιστών
Τρισδιάστατα (3D) γραφικά υπολογιστώνΜε βάση τη χρονική στιγμή κατά την οποία λαμβάνει χώρα η απόδοσή τους (rendering):
Στατικά γραφικά υπολογιστών
Γραφικά υπολογιστών πραγματικού χρόνου

Τα μέτρα κουκκίδες ανά ίντσα (dpi) και pixel ανά ίντσα (ppi) μερικές φορές χρησιμοποιούνται εναλλακτικά, αλλά έχουν διακριτές σημασίες, ειδικά για συσκευές εκτυπωτή, όπου dpi είναι ένα μέτρο της πυκνότητας του εκτυπωτή του dot (π.χ. σταγονίδια μελανιού) τοποθέτηση. [14 ] για παράδειγμα, ένα υψηλής ποιότητας φωτογραφική εικόνα μπορεί να εκτυπωθεί με 600 ppi σε dpi εκτυπωτή inkjet 1200. [15] Ακόμη και μεγαλύτεροι αριθμοί dpi, όπως το 4800 dpi αναφέρεται από κατασκευαστές εκτυπωτών από το 2002, δεν σημαίνει και πολλά πράγματα από την άποψη της εφικτό ανάλυση . [16]

Τα περισσότερα pixel χρησιμοποιούνται για να αντιπροσωπεύσουν μια εικόνα, τόσο πιο κοντά το αποτέλεσμα μπορεί να μοιάζει με το πρωτότυπο. Ο αριθμός των pixels σε μια εικόνα καλείται μερικές φορές την ανάλυση, αν και ανάλυση έχει έναν πιο συγκεκριμένο ορισμό. Μετράει Pixel μπορεί να εκφραστεί ως ενιαίος αριθμός, όπως σε ένα «τριών megapixel» ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, η οποία έχει μια ονομαστική τρία εκατομμύρια pixels, ή ως ένα ζεύγος αριθμών, όπως σε ένα "640 με 480 οθόνη», η οποία έχει 640 pixels από τη μία πλευρά στην άλλη και 480 από πάνω προς τα κάτω (όπως σε μια VGA οθόνη), και ως εκ τούτου έχει συνολικό αριθμό των 640 × 480 = 307.200 pixels ή 0,3 megapixels.

Τα εικονοστοιχεία, ή δείγματα χρώματος, που σχηματίζουν μια ψηφιακή εικόνα (όπως ένα JPEG αρχείο που χρησιμοποιείται σε μια ιστοσελίδα) μπορεί ή δεν μπορεί να είναι σε ένα-προς-ένα αντιστοιχία με pixels της οθόνης, ανάλογα με το πώς ένας υπολογιστής εμφανίζει μια εικόνα. Στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, μια εικόνα που αποτελείται από πίξελ είναι γνωστό ως ένα bitmapped εικόνα ή εικόνα ράστερ . Η λέξη raster προέρχεται από την τηλεόραση σάρωση μοτίβα, και έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως για να περιγράψουν παρόμοια ημίτονο τεχνικές εκτύπωσης και αποθήκευσης.

Bits ανά pixel 

Κύριο άρθρο: βάθος χρώματος

Ο αριθμός των διακριτών χρωμάτων που μπορούν να αντιπροσωπεύονται από ένα εικονοστοιχείο εξαρτάται από τον αριθμό των bit ανά pixel (BPP). Μια εικόνα 1 BPP χρησιμοποιεί 1-bit για κάθε pixel, έτσι ώστε κάθε pixel μπορεί να είναι είτε εντός είτε εκτός. Κάθε επιπλέον bit διπλασιάζει τον αριθμό των διαθέσιμων χρωμάτων, έτσι, ένα 2 BPP εικόνα μπορεί να έχει 4 χρώματα, και ένα 3 BPP εικόνα μπορεί να έχει 8 χρώματα:
1 BPP, 2 1 = 2 χρώματα ( μονόχρωμα )
2 BPP, 2 2 = 4 χρώματα
3 BPP, 2 3 = 8 χρώματα

...
8 bpp, 2 8 = 256 χρώματα
16 bpp, 2 16 = 65.536 χρώματα ( " Highcolor ")
24 bpp, 2 24 = 16.777.216 χρώματα ( " truecolor ")

Για το χρώμα βάθη των 15 ή περισσότερων bit ανά pixel, το βάθος είναι συνήθως το άθροισμα των bits που διατίθενται για κάθε ένα από τα κόκκινα, πράσινα και μπλε στοιχεία. Highcolor , συνήθως σημαίνει 16 bpp, έχει συνήθως πέντε κομμάτια για το κόκκινο και το μπλε, και έξι bits για το πράσινο, όπως το ανθρώπινο μάτι είναι πιο ευαίσθητο σε σφάλματα σε πράσινο από ό, τι στις άλλες δύο βασικά χρώματα. Για εφαρμογές που περιλαμβάνουν τη διαφάνεια, τα 16 bits μπορούν να διαιρεθούν σε πέντε κομμάτια το καθένα από κόκκινο, πράσινο και μπλε, με ένα bit αριστερά για διαφάνεια. Ένα βάθος 24-bit επιτρέπει 8 bits ανά εξάρτημα. Σε μερικά συστήματα, το βάθος 32-bit είναι διαθέσιμα: αυτό σημαίνει ότι κάθε εικονοστοιχείο 24-bit έχει ένα επιπλέον 8 bits για να περιγράψει της αδιαφάνειας (για σκοπούς συνδυασμού με μια άλλη εικόνα).

Συνέχεια..

Τροφοδοτικό.

Το τροφοδοτικό είναι μία ηλεκτρονική συσκευή (εξωτερική ή εσωτερική) που μετατρέπει την τάση του δικτύου (220 ή 110 Volt) στην απαιτούμενη τάση και τύπο ρεύματος (εναλλασσόμενο ή συνεχές) που είναι κατάλληλο για τη λειτουργία μιας ηλεκτρονικής συσκευής. Για τη λειτουργία των ηλεκτρονικών συσκευών απαιτείται συνήθως συνεχής τάση. Τα δίκτυα διανομής ηλεκτρικής ενέργειας παρέχουν εναλλασσόμενη τάση. Για το λόγο αυτό οι ηλεκτρονικές συσκευές φέρουν ενσωματωμένη μια διάταξη που κάνει τη μετατροπή και λέγεται τροφοδοτικό (power supply).

Ένα απλό τροφοδοτικό αποτελείται από τέσσερα εξαρτήματα:
Μετασχηματιστής: Ανυψώνει ή υποβιβάζει την ac τάση, ανάλογα με τη τιμή της dc τάσης που θέλουμε.
Ανορθωτής: Καταργεί τις αρνητικές ημιπεριόδους της ac τάσης.
Φίλτρο: Εξομαλύνει τις κυματώσεις της ανορθωμένης τάσης.
Σταθεροποιητής: Διατηρεί τη dc τάση σταθερή, ανεξάρτητα από την αντίσταση της τροφοδοτούμενης βαθμίδας.

Συνέχεια..

Καλώδιο Δικτύου

Ίνα	Χρωματικός Κώδικας
1	λευκό/πορτοκαλί
2	πορτοκαλί
3	λευκό/πράσινο
4	μπλε
5	λευκό/μπλε
6	πράσινο
7	λευκό/καφέ
8	καφέ

Τα τέσσερα ζεύγη σύστροφων μονωμένων μεταλλικών ινών και οι χρωματικοί κωδικοί τους.

Το καλώδιο δικτύου straight χρησιμεύει στην σύνδεση υπολογιστών και άλλων συσκευών σε ένα τοπικό δίκτυο ( LAN ) μέσω ενός router ή ενός switch. Είναι το καλώδιο που χρειαζόμαστε σχεδόν πάντα. Αν θέλουμε να συνδέσουμε δυο υπολογιστές απευθείας μεταξύ τους χρησιμοποιούμε το καλώδιο δικτύου cross.

Το καλώδιο της κατηγορίας 5 είναι φτιαγμένο από τέσσερα ζεύγη σύστροφων μονωμένων μεταλλικών ινών που περιβάλλονται από έναν κοινό μανδύα καλωδίων. Τα ζεύγη είναι συνεστραμμένα για να αλληλοεξουδετερώνεται το μαγνητικό πεδίο των δύο αγωγών. Με αυτό το τρόπο εξουδετερώνεται ο θόρυβος μεταξύ των αγωγών αλλά έχουμε και ελαχιστοποιημένη εκπομπή ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, η οποία μπορεί να επηρεάσει το περιβάλλον (γειτονικούς αγωγούς - γειτονικά συνεστραμμένα ζεύγη).
Ίνα: Αποτελείται από χάλκινο αγωγό με μονωτικό περίβλημα. Μπορεί να είναι δύσκαμπτο διαμέτρου μεταξύ 0,50 mm και 0,65 mm, ή ευέλικτο διαμέτρου μεταξύ 0,40 mm και 0,50 mm. Οι ίνες έχουνε χρωματικό κώδικα (ένα πορτοκαλί, ένα πράσινο, ένα μπλε, ένα καφέ και τέσσερα λευκά) και αριθμούνται από 1 μέχρι 8.
Ζεύγος: Οι ίνες είναι ανά δύο περιπλεγμένες και σχηματίζουν τέσσερα ζεύγη. Τα ζεύγη αποτελούνται από μια έγχρωμη και μια λευκή ίνα. Για αποφυγή λάθους, οι λευκές ίνες έχουν εν μέρος το χρώμα της αντίστοιχης ίνας, σχηματίζοντας έτσι τους συνδυασμούς
λευκό-πορτοκαλί,
λευκό-πράσινο,
λευκό-μπλε και
λευκό-καφέ.
Δέσμη: Τα τέσσερα ζεύγη σχηματίζουν το εσωτερικό μέρος του καλωδίου που ονομάζεται δέσμη.
Μανδύας: Είναι το συνθετικό περιτύλιγμα γύρω από την δέσμη. Συνήθως χρησιμοποιείται υλικό PVC, PE, Αραμίδιο, κλπ.
Θωράκιση: Μεταλλικός θώρακας που μπορεί να είναι ένα επιμεταλλωμένο πλαστικό φύλο, ή ένα μεταλλικό πλέγμα που περιβάλει τη δέσμη. Ενδεχομένως τα ζεύγη να έχουν ιδιαίτερη επιπλέον θωράκιση.

Εκτός από τα βασικά μέλη υπάρχουν και άλλα που δομικά υποστηρίζουν τις μηχανικές ιδιότητες του καλωδίου.
Σύρμα που συγκρατεί στο τάνυσμα και χρησιμεύει σαν γείωση
Συνθετικές ίνες για να στουπώνουν τα κενά μεταξύ των ινών
Διαχωριστικό περιτύλιγμα γύρω από κάθε ζεύγος.
Μια συνθετική νάιλον ίνα μεταξύ θώρακα και εξωτερικού μανδύα που χρησιμεύει σαν μαχαίρι που κόβει τον μαλακό μανδύα αν τραβηχτεί στην αντίθετη κατεύθυνση.

Συνέχεια..

Κατηγορίες Υπολογιστών.

Υπάρχουν πέντε βασικές κατηγορίες υπολογιστών :
Υπερ-υπολογιστές ή αλλιώς (Supercomputers)
Μεγάλα Συστήματα ή αλλιώς (Mainframes)
Προσωπικοί Υπολογιστές ή αλλιώς (Personal Computers)
Υπολογιστές Παλάμης ή αλλιώς (Palmtop)
Εξειδικευμένοι Υπολογιστές


Πιο αναλυτικά για το κάθε είδος :
1. Υπερυπολογιστές (Supercomputers)



Είναι οι πιο ισχυροί υπολογιστές στον κόσμο. Καταλαμβάνουν μεγάλους χώρους και περιέχουν συστοιχίες πολλών επεξεργαστών οι οποίοι δουλεύουν παράλληλα. Χρησιμοποιούνται για την επίλυση εξαιρετικά δύσκολων και περίπλοκων προβλημάτων όπως είναι οι εξομοιώσεις, η κλιματική έρευνα και η κβαντική φυσική. Το 2010, κατασκευάστηκε ο Tianhe–1A υπερυπολογιστής, ο ταχύτερος στον κόσμο και βρίσκεται στην Κίνα.
2. Μεγάλα Συστήματα (Mainframes)



Mainframe, ονομάζουμε τους ισχυρούς υπολογιστές οι οποίοι χρησιμοποιούνται κυρίως από μεγάλες επιχειρήσεις, βιομηχανίες και οργανισμούς. Μοιάζουν σαν μεγάλες ντουλάπες. Σε σύγκριση με τους υπερυπολογιστές είναι αρκετά μικρότερα υπολογιστικά συστήματα αλλά αρκετά ισχυρότερα από τους προσωπικούς υπολογιστές.
Χρησιμοποιούνται για την επίλυση δύσκολων προβλημάτων, όπως είναι η στατιστική ανάλυση και η παράλληλη επεξεργασία χιλιάδων οικονομικών ταυτόχρονων συναλλαγών των πελατών μιας τράπεζας.
3. Προσωπικοί Υπολογιστές
(Personal Computers)

Οι προσωπικοί υπολογιστές ή αλλιώς PC, αποτελούν την πιο συνηθισμένη κατηγορία υπολογιστών. Είναι ηλεκτρονικοί υπολογιστές με αυτόνομη μονάδα επεξεργασίας, οθόνη, πληκτρολόγιο και ποντίκι που χρησιμοποιούνται συνήθως από έναν χρήστη και κυρίως για εφαρμογές όπως επεξεργασία κειμένου, προγραμματισμό, παιχνίδια και σύνδεση στο διαδίκτυο.
Χωρίζονται σε υποκατηγορίες :
α) Επιτραπέζιος υπολογιστής ή υπολογιστής γραφείου είναι είδος προσωπικού υπολογιστή για χρήση στο σχολείο, στο σπίτι ή στο γραφείο μας. Χαρακτηρίζεται επιτραπέζιος γιατί συνήθως η οθόνη αλλά και το κουτί του τοποθετούνται επάνω σε γραφείο. Επίσης σε αντιδιαστολή με τον φορητό υπολογιστή δεν διαθέτει φορητότητα, δεν μπορεί δηλαδή εύκολα να μεταφερθεί εκτός του συγκεκριμένου τόπου εγκατάστασής του.
β) Φορητός υπολογιστής (laptop ή notebook) είναι ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής μικρού μεγέθους και βάρους με εύκολη μεταφερσιμότητα, διαθέτοντας ενεργειακή αυτονομία.
γ) Υποφορητός υπολογιστής (netbook) ακόμα μικρότερος υπολογιστής σε μέγεθος όσο ένα τετράδιο, ενώ έχει μπει και στη ζωή μας η ταμπλέτα (tablet pc) η οποία έχει οθόνη αφής.
4. Υπολογιστές Παλάμης (Palmtop)

Είναι πολύ μικροί υπολογιστές με μικρές σχετικά δυνατότητες. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχει κυκλοφορήσει πλήθος τέτοιων συσκευών με ή χωρίς πληκτρολόγιο ή οθόνη αφής. Τα τελευταία χρόνια έχουν σχεδόν αντικατασταθεί από τα έξυπνα τηλέφωνα (smart phones) τα οποία συνδυάζουν τις δυνατότητες ενός μικρού υπολογιστή με τις λειτουργίες ενός κινητού τηλεφώνου και χρησιμοποιούν ειδικό λειτουργικό σύστημα κατάλληλα προσαρμοσμένο στις διαστάσεις και τις δυνατότητες των μικρών αυτών συσκευών.
5. Εξειδικευμένοι Υπολογιστές

Τέλος υπάρχουν και εξειδικευμένοι υπολογιστές όπως συναντάμε στα σουπερ-μαρκετ στα ταμεία, έξω απο τράπεζες (ATM) και διάφορους άλλους servers που χρησιμοποιούνται σε διάφορα καταστήματα.

Συνέχεια..

Αριθμητικά συστήματα και μετατροπές.

Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές εκτελούν τις πράξεις χρησιμοποιώντας όχι το δεκαδικό σύστημα αρίθμησης, αλλά το δυαδικό που περιλαμβάνει τους δυαδικούς αριθμούς «1» και «0».

Τα κύρια αριθμητικά συστήματα Το πλέον χρησιμοποιούμενο σύστημα αρίθμησης, στην καθημερινή μας ζωή, είναι το δεκαδικό. Αυτό περιλαμβάνει τα ψηφία από 0 έως 9 και έχει σαν βάση του (base, radix) τον αριθμό 10. Παρατηρούμε ότι η βάση του συστήματος δεν ανήκει στα ψηφία του συστήματος, αλλά υπερβαίνει κατά μία μονάδα το μεγαλύτερο ψηφίο του.

Τα ψηφία που χρησιμοποιεί το κάθε σύστημα αρίθμησης είναι (για τα κύρια συστήματα): ΔYAΔIKO : 0, 1 OKTAΔIKO : 0, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 ΔEKAΔIKO : 0, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9 ΔEKAEΞAΔIKO : 0, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, A, B, C, D, E, F Συμπληρωματικά αναφέρουμε και τα στοιχεία ενός άλλου συστήματος αρίθμησης, του δωδεκαδικού (Duo-decimal), το οποίο χρησιμοποιήθηκε για τις διάτρητες κάρτες των υπολογιστών. Στο σύστημα αυτό μετά τα δέκα γνωστά ψηφία χρησιμοποιούνται τα γράμματα Τ (Τen) και Ε (Εleven). Η βάση του δυαδικού συστήματος είναι το 2, του οκταδικού το 8, και του δεκαεξαδικού το 16. Στο δεκαεξαδικό σύστημα, δεδομένου ότι περιέχει και ψηφία μεγαλύτερα του 9, χρησιμοποιούνται και τα έξι πρώτα γράμματα του λατινικού αλφαβήτου (A, B, C, D, E, F) για να αναπαρασταθούν τα υπόλοιπα ψηφία.

Μετατροπή από το δεκαδικό στο δυαδικό σύστημα

Έστω ότι έχουμε τον αριθμό 13₁₀, όπως στο αρχικό παράδειγμα. Γράφουμε τις δυνάμεις του 2, μέχρι να προκύψει αριθμός μεγαλυτερος ή ίσος από τον ζητούμενο αριθμό, οπότε σταματάμε.

2⁰=1
2¹=2
2²=4
2³=8

Στην προκειμένη περίπτωση ο ζητούμενος αριθμός είναι το 13, άρα σταματάμε στο 2³=8, γιατί 2⁴=16>13. Παρατηρούμε ότι ο αριθμός 2³ χωράει μια φορά στο 13, άρα σημειώνουμε x1. To αποτέλεσμα της αφαίρεσης είναι 5. Το 2² χωράει μια φορά στο 5 άρα σημειώνουμε x1. Μένει 1 , όμως το 2¹ δε χωράει στο ένα άρα σημειώνουμε x0. Τέλος το 2⁰ χωράει μια φορά στο ένα , άρα σημειώνουμε x1.

13
-2³ x1
5
-2² x1
1
-2¹ x0
1
-2⁰ x1
0

Γράφοντας τις σημειώσεις στη σειρά από πάνω ως κάτω, προκύπτει ο αριθμός σε δυαδική μορφή. Δηλαδή, 1101₂ = 13₁₀. Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να μετατρέψουμε έναν δεκαδικό αριθμό σε οποιοδήποτε σύστημα, χρησιμοποιώντας κάθε φορά τις δυνάμεις της βάσης του εκάστοτε συστήματος αρίθμησης (οκταδικό, δεκαεξαδικό κτλ.).

Μετατροπή από το δυαδικό στο δεκαεξαδικό σύστημα

Για την μετατροπή απο δυαδικό αριθμό σε δεκαεξαδικό ακολουθούμε τα παρακάτω βήματα:

1. Αρχίζοντας από το δεξιότερο ψηφίο του δυαδικού αριθμού το χωρίζουμε ανά 4 ψηφία μέχρι το αριστερότερο ψηφίο.

  Εάν η αριστερότερη τετράδα δεν συμπληρώνει 4 ψηφία, προσθέτουμε 0 στα αριστερά μέχρι να σχηματιστεί ολοκληρωμένη τετράδα.

2. Υπολογίζουμε τον δεκαεξαδικό αριθμό που προκύπτει για κάθε τετράδα σύμφωνα με την παρακάτω μέθοδο:

  Αρχίζοντας απο δεξιά κάθε στοιχείο αντιστοιχεί σε: 
  1ο ψηφίο: 20
  2ο ψηφίο: 21
  3ο ψηφίο: 22
  4ο ψηφίο: 23
  Όπου υπάρχει το ψηφίο 1 στην δυαδική τετράδα, προσθέτουμε το πιο πάνω αντίστοιχο αποτέλεσμα. 
  Το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι σε δεκαδική μορφή. 
  Επομένως, απαιτείται μετατροπή του κάθε αριθμού σε δεκαεξαδικό αριθμό όπως στον παρακάτω πίνακα:
  

Τετράδα στο δυαδικό	Δεκαδικός αριθμός	Δεκαεξαδικός αριθμός
0000	0	0
0001	1	1
0010	2	2
0011	3	3
0100	4	4
0101	5	5
0110	6	6
0111	7	7
1000	8	8
1001	9	9
1010	10	Α
1011	11	Β
1100	12	C
1101	13	D
1110	14	E
1111	15	F

Πρόσθεση δυαδικών αριθμών

0 + 0 = 0
0 + 1 = 1
1 + 0 = 1
1 + 1 = 0 και 1 το κρατούμενο
1 + 1 + 1 = 1 και 1 το κρατούμενο

Έτσι για παράδειγμα, για να προσθέσουμε σε μορφή ψηφιολέξης (byte) τους αριθμούς 121 και 107, έχουμε:

(121) 01111001
(107) 01101011 +
(228) 11100100

Όπου η πρόσθεση αρχίζει όπως και στο δεκαδικό από τα δεξιά, δηλ. από την λιγότερο σημαντική θέση.

Αφαίρεση δυαδικών αριθμών

Για την αφαίρεση των δυαδικών αριθμών ισχύουν οι ακόλουθοι κανόνες:

0 - 0 = 0
1 - 0 = 1
1 - 1 = 0
0 - 1 = 1 και 1 το δανειζόμενο

Έτσι για παράδειγμα, για να αφαιρέσουμε σε μορφή ψηφιολέξης (byte) τους αριθμούς 121 και 107, έχουμε:

(121) 01111001
(107) 01101011 -
(014) 00001110

Όπου η αφαίρεση αρχίζει όπως και στο δεκαδικό από τα δεξιά, δηλ. από την λιγότερο σημαντική θέση.

Συνέχεια..

Τι είναι HTML.

Τα έγγραφα HTML αποτελούνται από στοιχεία HTML τα οποία στην πιο γενική μορφή τους έχουν τρία συστατικά: ένα ζεύγος από ετικέτες, την «ετικέτα εκκίνησης» και την «ετικέτα τερματισμού», μερικές ιδιότητες μέσα στην ετικέτα εκκίνησης, και τέλος το κείμενο ή το γραφικό περιεχόμενο μεταξύ των ετικετών, το οποίο μπορεί να περιλαμβάνει και άλλα στοιχεία εμφωλευμένα μέσα του. Το στοιχείο HTML μπορεί να είναι οτιδήποτε ανάμεσα στις ετικέτες εκκίνησης και τερματισμού. Τέλος, κάθε ετικέτα περικλείεται σε σύμβολα «μεγαλύτερο από» και «μικρότερο από», δηλαδή < και >.

Επομένως, η γενική μορφή ενός στοιχείου HTML είναι: <ετικέτα ιδιότητα1="τιμή1" ιδιότητα2="τιμή2">περιεχόμενο</ετικέτα>. Μερικά στοιχεία HTML περιγράφονται ως άδεια στοιχεία, έχουν τη μορφή <ετικέτα ιδιότητα1="τιμή1" ιδιότητα2="τιμή2">, και δεν έχουν καθόλου περιεχόμενο. Το όνομα κάθε στοιχείου HTML είναι το ίδιο όνομα που χρησιμοποιείται στις αντίστοιχες ετικέτες. Το όνομα της ετικέτας τερματισμού ξεκινά με μια κάθετο «/», η οποία παραλείπεται στα άδεια στοιχεία. Τέλος, αν δεν αναφέρονται ρητά οι ιδιότητες ενός στοιχείου, τότε χρησιμοποιούνται οι προεπιλογές σε κάθε περίπτωση.
Παραδείγματα στοιχείων

Κεφαλίδα του εγγράφου HTML: <head>...</head>. Συνήθως περιέχει τον τίτλο, π.χ.:




Επικεφαλίδες: οι επικεφαλίδες στην HTML ορίζονται με τις ετικέτες <h1> έως <h6> :

<h1>Επικεφαλίδα1</h1>
<h2>Επικεφαλίδα2</h2>
<h3>Επικεφαλίδα3</h3>
<h4>Επικεφαλίδα4</h4>
<h5>Επικεφαλίδα5</h5>
<h6>Επικεφαλίδα6</h6>

Παράγραφοι:
<p>Παράγραφος 1</p> <p>Παράγραφος 2</p>

Αλλαγή γραμμής: <br>. Η διαφορά ανάμεσα στο <br> και το <p> είναι ότι το «br» αλλάζει γραμμή χωρίς να αλλάζει την σημαντική δομή της σελίδας, ενώ το «p» τεμαχίζει τη σελίδα σε παραγράφους. Το «br» είναι ένα άδειο στοιχείο, δηλαδή δεν έχει περιεχόμενο, ούτε και χρειάζεται ετικέτα τερματισμού.
<p>Αυτή <br> είναι μία παράγραφος <br> με <br> αλλαγές γραμμής</p>

Τα έγγραφα HTML πρέπει να αρχίζουν με μια Δήλωση τύπου εγγράφου (Document Type Declaration, ανεπίσημα λέγεται και «doctype»). Αυτή η δήλωση βοηθά τους browser να καταλάβουν πώς πρέπει να διαβάσουν το περιεχόμενο του εγγράφου και πώς να το παρουσιάσουν μετά, και ιδιαίτερα όταν χρησιμοποιείται το quirks mode.

Ο αρχικός σκοπός του doctype ήταν να επιτρέπει την ανάλυση και επιβεβαίωση των εγγράφων HTML από εργαλεία SGML τα οποία ήταν βασισμένα στο Document Type Definition (DTD). Το DTD στο οποίο αναφέρεται το DOCTYPE περιέχει μια γραμματική σε γλώσσα μηχανής, η οποία καθορίζει τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται να υπάρχει μέσα στο έγγραφο. Οι browser, από την άλλη, δεν υλοποιούν την HTML ως εφαρμογή της SGML και συνεπώς δεν διαβάζουν το DTD. Στην HTML5 δεν ορίζεται κανένα DTD, λόγω εγγενών τεχνολογικών περιορισμών. Έτσι το doctype <!doctype html> δεν αναφέρεται σε κανένα.

Ένα παράδειγμα doctype σε HTML 4 είναι:
<!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/strict.dtd"> 


Αυτή η δήλωση αναφέρεται στο DTD για την εκδοχή «strict» της HTML 4.01. Τα προγράμματα επιβεβαίωσης κώδικα τα οποία βασίζονται σε SGML, διαβάζουν το DTD με σκοπό να ερμηνεύσουν κατάλληλα το έγγραφο και να επαληθεύσουν την ορθότητά του. Στους σύγχρονους browser, ένα έγκυρο doctype ενεργοποιεί τη λειτουργία κατά τα πρότυπα, αντί για το quirks mode.

Επιπλέον, στην HTML 4.01 παρέχονται και τα DTD Transitional και Frameset.

Μεταφορά της HTML

Τα αρχεία HTML, όπως συμβαίνει και με τους υπόλοιπους τύπους αρχείων του υπολογιστή, μπορούν να μεταφερθούν με πολλούς τρόπους. Ωστόσο, λόγω της λειτουργίας της HTML, οι δύο πιο συνηθισμένοι τρόποι είναι μέσω HTTP από έναν εξυπηρετητή, ή μέσω E-mail.

Συνέχεια..